… είναι κάποιες στιγμές, στη χώρα που ζω, πια είναι μέρες, βδομάδες, μήνες και χρόνια, που χάνω τα λόγια μου και η σκέψη μου θολώνει. Που δεν ξέρω αν χαίρομαι που δεν έχω φέρει ακόμα παιδιά σε αυτόν το κόσμο, ή αν λυπάμαι, μιας και θα έκανα τα πάντα για να γίνουν Άνθρωποι με κρίση στο μυαλό τους και αγάπη στη καρδιά τους και ίσως, (ένα μικρο, ελπιδοφόρο ίσως είναι αυτό), μαζί με άλλα τέτοια παιδιά άλλαζαν αυτόν τον σάπιο κόσμο που έχω να τους δώσω. Είναι τέτοιες στιγμές που νοιώθω απέραντο και αβάσταχτο θυμό.
Μοιάζει απίθανο σενάριο να αλλάξει αυτό το τοπίο που το ‘χουμε μελανώσει και κατακρεουργήσει. Είναι τέτοιες μέρες που η απογοήτευση καταβάλει, καθηλώνει τη ψυχή μου, το μυαλό μου και το σώμα μου. Αποδυνάμωση .
Το “όπλο” που φτιάξαμε θα σκορπάει ότι το γέννησε. Θα σκορπάει φόβο και μίσος.
Ας βάζαμε ελπίδα και αγάπη μέσα, να σκόρπαγε όνειρα για το μέλλον.
Μ.Σούρμπη
“Τελειωμένα”
Μέσα στον φόβο και τις υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λιώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάμουμε
για να αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν ειν’ αυτός στον δρόμο.
Ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(η’ δεν τ’ ακούσαμε, η’ δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη η καταστροφή, που δεν φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας.
κι ανέτοιμους – που πια καιρός -μας συνεπαίρνει.
Κ. Π. Καβάφης, 1911
Ψίθυροι 